Najbolji način eliminisanja hemijskog otpada je naravno da uopšte i ne dolazi do njegovog nastanka. Na primer, učinjeni su napori u proizvodnji integralnih kola: toksični hlorinatni hidrokarboni koji su sedamdesetih bili u uobičajenoj primeni osamdeseti su zamenjeni manje štetnim glikolnim eterima a devedesetih nisko-toksičnim estrima i alkoholima.

» Vrste procedura

Prema podacima Ujedinjenih Nacija u svetu je 1980. godine više od 100 miliona Ijudi koristilo za piće vodu koja se po medicinsko-sanitarnim normama ne može smatrati pitkom. Sada se oko 80% bolesti širi zbog lošeg kvaliteta vode koju Ijudi piju kao i zbog slabih sanitarno-higijenskih uslova.

1. Recikliranje

Recikliranje je u suštini ponovna primena korisnih materija ili njihovo izdvajanje iz hemijskog otpada. Oko 5 procenata štetnog hemijskog otpada u SAD se reciklira u rastvarače a približno isti procenat reciklažom postaje ponovo upotrebljiv metal.

Primer: približno15 procenata sumporne kiseline reciklira se u hemijskoj proizvodnji. U prošlosti, najveći deo sumpora potrebnog za proizvodnju sumporne kiseline dobijao se iz rudnika – danas je količina sumpora dobijena recikliranjem u topionicama, rafinerijama i proizvodnim pogonima više nego udvostručena u odnosu na onu dobijenu rudničkom eksploatacijom.

U SAD, praksa primene recikliranog industrijskog otpada koji često sadrži toksične hemikalije ohrabruje se i podržava od strane administracije a naročito primena recikliranog hemijskog otpada kao sastojka komercijalnih veštačkih đubriva. Doduše, treba napomenuti da je bezbednost ovih procedura u par navrata bila dovedena u pitanje, tako da su pojedine federalne jedinice donele setove regulatornih mera.

2. Prerada

Hemijski otpad može postati manje štetan primenom fizičke, hemijske ili biološke prerade. U ustaljenoj praksi na zapadu, 10 procenata hemijskog otpada prerađuje se vodom, još 11 procenata podleže drugim vidovima prerade. Natrijum-hidroksid se koristi za preradu kiselih otpadnih voda u pogonima sa zatvorenim ciklusom. Neka novija postrojenja sada hidrofluorične otpadne vode prečišćavaju krečom, stvarajući relativno bezopasni kalcijum-fluorid (fluorit). Otpadne vode sa sadržajem sumporne kiseline se prerađuju (ako ne podležu recikliranju) primenom amonijačkog otpada iz istog postrojenja čine nastaje amonijum-sulfat, odlično veštačko đubrivo.

Insineracija (spaljivanje) je u primeni od kako je čovek naučio da kontroliše vatru. Danas je najzastupljeniji metod oslobađanja od medicinskog otpada ali ga ne treba primenjivati kod hemijskog otpada sa sadržajem toksičnih teških metala ili hlorinatni hidrokarbona: kada sagorevaju, stare obojene površine oslobađaju u vazduh olovo ili arsenik, dok hlorinatni hidrokarboni formiraju hidrohlornu kiselinu i dioksine. Čvrsti ostaci insineracije vrlo često sami moraju da budu deponovani kao opasan hemijski otpad. Oko šest procenata štetnog hemijskog otpada u SAD se spaljuje a još 11 sagoreva u procesu sagorevanja goriva.

Solidifikacija hemijskog otpada svodi se na topljenje i mešanje otpadnog hemijskog materijala sa vezivnim materijalom, supstancom koja stvrdnjava smesu pretvarajući je u neprobojnu masu. Jedan od dosta sugerisanih procesa prerade radioaktivnog otpada, vitrifikacija, sprovodi se njegovim pretvaranjem u staklo.

Oko osam procenata opasnog hemijskog otpada u SAD prerađuje se stabilizacijom – sprečavanjem njegovog kretanja podzemnim ovdama i vazduhom. U pojedinim slučajevima stabilizacija se vrši na samoj lokaciji (on-site) jednostavnim prepokrivanjem otpada. Drugi metodi stabilizacije uključuju izgradnju barijera oko hemijskog otpada koje mogu biti izrađene od plastike, čelika, betona, gline pa čak i stakla.

▪    Eko Info

▪    Tehnologija

▪    SoS Info

▪    Reciklaža i Otpad

▪    Energija

▪    Biodiverzitet

▪    Vazduh

▪    Voda

▪    Hemikalije

▪    Zdrav Život

▪    Info – Pojmovi

▪    Zanimljivosti

ekospark@gmail.com

3. Odlaganje

Odlaganje se može vršiti površinskim deponovanjem tečnog ili polutečnog hemijskog otpada u jamama (nije poželjan metod finalnog odlaganja), ubrizgavanjem u duboke podzemne bušotine, a tačka finalnog odlaganja hemijskog otpada su i dalje deponijska polja. Napuštena deponijska polja ovog tipa su veliki ekološki problem – u SAD je 1995. godine objavljena procena da 73 miliona ljudi živi na 6 kilometara od napuštenih deponija hemijskog otpada; do kraja iste godine zbog toga sprovedeno je 3300 vanrednih operacija uklanjanja opasnog hemijskog otpada sa takvih lokacija.

» Hemijski otpad na globalnom nivou

Širom sveta, oko 400 miliona metričkih tona opasnog hemijskog otpada nastane u periodu od jedne godine. 1989. godine u Bazelu je usvojena Konvencija o Kontroli Prekograničnog Kretanja i Odlaganja Opasnog Otpada na sastanku pod pokroviteljstvom Ujedinjenih Nacija u prisustvu zvaničnika 116 zemalja. Konvencijom se zahteva smanjenje generisanja hemijskog otpada i njegovo kretanje preko međudržavnih granica. Od januara 1996. godine 97 država sveta ratifikovalo je ovu konvenciju – najveći zagađivač hemijom, Sjedinjene Američke Države,  još uvek nisu među njima. Uvoz opasnog hemijskog otpada zabranilo je oko 90 zemalja.

» Dodatni LINKOVI :

▪      Hemija I Hemijski Proizvodi

▪      Hemija I Hemijski Proizvodi : Potreba I Problem !?!

▪      Hemijski Otpad

▪      Živa – Nešto Detaljnije

▪      Olovo U Benzinu

▪      Periodni Sistem Elemenata

▪      Simboli Za Označavanje Plastike

▪      Olovo, Svuda Oko Nas…

EkoSpark.com