» Da li se popravlja stanje Ozonskog omotača i Ozonska rupa smanjuje ?

Prema podacima NASE i podacima dobijenih sa Nacionalnog satelita za proučavanje okeana i atmosfere (NOAA) u poslednjih 20 godina samo je 2002 godine zabeleženo da je Ozonska rupa zauzimala manju površinu nego u januaru ove godine (drugi minimum ozonske rupe po veličini).

Ove rezultate naučnici pripisuju promeni temperature (toplijoj temperaturi) u donjem sloju Antarktičke stratosfere.

Pozitivni rezultati su zaista ohrabrujući jer treba podsetiti da je najveća površina Ozonske rupe iznosila 29.9 miliona kvadratnih kilometara, a izmerena je 6. septembra 2000 godine. Prema nekim istraživanjima u periodu od 1980 do 2000 godine iznad Antarktika količina ozona se smanjila za skoro 70 procenata.

Ozonski omotač 6. septembra 2000 godine	Ozonski omotač 22. septembra 2012 godine

Poređenja radi, u prošloj godini Ozonska rupa dostigla je svoj maksimum 22. septembra kada je veličina koju pokriva iznosila 21.2 miliona kvadratnih kilometara, a to predstavlja površinu područja Sjedinjenih Američkih država, Kanade i Meksika zajedno ali ipak podaci su tokom cele godine bili daleko bolji (pozitivniji u odnosu na nekoliko predhodnih godina). Prosečna veličina 2012 godine ozonske rupe bila je 17,9 miliona kvadratnih kilometara.

Za sada još uvek nema zvaničnih saopštenja ali prema podacima može se videti da se površina Ozonske rupe polako smanjuje. Očigledno je da brojne inicijative, zakoni, kao i ograničenja emisije štetnih gasova polako daju prve rezultate. Drastično smanjenje površine ozonske rupe naučnici su evidentirali dva puta do sada tokom 2002 i 2012 godine.

Prema podacima dobijenim iz evropskog meteorološkog satelita Europe MetOp Ozonska rupa iznad Antarktika u 2012 godini bila je najmanja u poslednjih 10 godina.

Dugoročna zapažanja takođe otkrivaju da se sloj Ozonskog omotača povećava (jača). Jedan od glavnih razloga sigurno predstavlja i poštovanje međunarodnih sporazuma za zaštitu ovog vitalnog sloja atmosfere. Moguća su variranja u nekim mesecima tokom godine ali za sada dugoročni podaci pokazuju da se Oznska rupa smanjuje.

Smanjivanje ozonskog omotača je veće na Antarktiku nego na Severnom polu, zato što velike brzine vetra na Antarktiku dovode do stvaranja hladnih vrtloga vazduha što dovodi do ekstremno niskih temperatura.

U ovim uslovima CFC gasovi nastali delovanjem čoveka imaju jači efekat na ozon, uništavaju ga i uzrokuju povećanje Ozonske rupe. Na Arktiku je ovaj efekat manje izražen jer na severnoj hemisferi tlo nije ravno, brdašca i planine sprečavaju svtaranje jakih vetrova kao na Antarktiku.

Uništavanje ozonskog omotača na južnoj hemisferi utiče negativno na zdravlje ljudi koji žive u tom delu. Oni su duže i jače izloženi štetnom dejstvu UV zračenja koje može dovesti do pojave raka.

Međunarodni sporazumi o zaštiti ozonskog omotača, posebno Montrealski protokol, zaustavili su povećanje CFC koncentracije tako da je drastičan pad primećen sredinom devedesetih godina.

Međutim, CFC gasovi se sporo razlažu tako da mogu ostati u atmosferi još pedesetak godina. Ukoliko se nastavi sa primenom i poštovanjem međunarodnih sporazuma u tom periodu (do 2050) godine, vrednosti vezane za Ozon normalizovale bi se na vrednosti izmerene šesdestih godina prošlog veka.

Emisija štetnih gasova utiče na promenu klime i nestabilno vreme što dovodi do smanjenja količine Ozona u atmosferi. Rekordno niske vrednosti izmerene su u proleće 2011 godine (na mapi - jačina crvene boje ilustruje količnu ozona u atmosferi).

Kako bi ovi složeni procesi bili bolje i jednostavnije objašnjeni, naučnici se oslanjaju na dugoročne i detaljne analize podataka dobijenih iz opservatorija a predstavljaju se računarskim simulacijama.

Ozonski omotač 17. januar 2013 godine

Ozonski omotač 7. februar 2013 godine